22- duygu durumlar

Dünyayı gezinirken ve yapmak istediklerimi kısmen dahi olsa yaparken, ya da yapmak istemediklerimi yaparken,  sahip olmak istediğim hiçbir şeyi tam olarak alamadım.  Gün içinde işyerinde, sokakta, kafede, arabada, yolda, insanların yanında veya insanlar olmadan tuhaf bir boşlukla oturuyorum. Etrafımdakilerin duygu durumunu izliyorum. Ellerinin, yüzlerinin hareketlerini izliyorum.İçlerindeki o heyecanlı başlangıçlarını veya onları heyecanlandıran kişilerin üzerlerinde yarattığı o tuhaf bekleme hallerini ister istemez görüyorum. Sonra o duygularından kopup apartmanların içlerine veya kalabalıklara kaçışıyorlar. Bu bende olmuyor. Duygu bende gelip geçmiyor. Saplanıyor. Hasar bırakıyor. Kalabalıklara karışmak değil benimki, aniden kalabalığın içinde olmak veya farkında olmadan bir taş beton yapının içine giriyorum.

          Kokular gidince, yani değişince anılarda değişir elbet. Bütün olaylar, ona dayanan olgular da. Fakat size hatırlatacak ama bir daha yaşanmayacak olan şeyler. Gömülemeyen anılar sahipsiz insan mezarlarını andırıyor. Önce kedere bağlanıyorlar, bulaşıcı değil diyorlar. Bir fotoğrafında görmüştün annen ve babanı. Henüz gençtiler. Gülümsüyorlardı. Kusursuz. Bir dakika sonra veya şimdiye kadar olacaklardan habersiz. Sonra bir fotoğrafını çekmiştim senin, elinde televizyon kumandası ile şarkı söylüyordun gözlerini kapatarak. O an senin omurganı kırıp sürükleyerek her yere götürmek istedim, çünkü anca bu şekilde yanımdan ayrılmazdın. Sen şarkıya devam ederken seninle aklımda tüm uzak doğuyu gezdim. Kucağımda Çin Seddine çıkardım. Kuala Lumpur da dev akvaryuma bakıp, çıkışta yağmura tutulduk. Kyoto da benzersiz tapınakları gezdik. Ama sen bana ne yaptın, Irak da bir meydan da  kanımı döktün. Avrupa da bir müze de parmaklarımı kırdın. Çözümü sorun yaptın.

           O kokular gitti. Koku ve anılar tamamen birbirine bağlıdır. Sadece yaşanıyor; tatsız, kokusuz, dilsiz, tensiz, sessiz ve sisli yaşıyorlar...

         ‘’Uyanın’’ diye bağırıyor sokakta yaşayan bir evsiz. Sokakta ve kafelerdeki  sohbetlerinden vazgeçmeyen insanlara bakarak, insanların pekte umurunda olmadan bağırıyor.  ‘’Uyanın artık dayanamıyorum, çok fazla nefret var, çok fazla, çok fazla ve acı, keskin uçlar var yanımıza kimseleri yaklaştırmayan, çok fazla acı, çok fazla yalnızlık var, çok fazla ihanet, tek başımıza ölüyoruz artık, her yer karanlık, çok fazla unutuluş var, çok çabuk unutuluş var, bu kin çok fazla, bu affedemeyiş, bu boşluk,  bu kan çok fazla ‘’  diyerek ve etrafındakileri silkeleyerek susuyor. Bir an insanlar duruyor. Bir an düşünüyor. En fazla 5 saniye. Sonrası yine aynı, hiçbir şey olmamış gibi kısık kahkahalar. Hiçbir şey yaşanmıyor. Kimse ölmüyor, kimse hissedilmiyor gibi. Sonra hiçbir şey öğrenmedim, ilgi göstermedim. Ne var ne yoksa terk ettim, eşyalar da dahil.

        

r.serhat kaya

21-günaydın

          Onun tanrısı seninki ile aynı mıydı. Birileri bir anda belirip seni hiç sigaradan fırlayıp üstüne düşen o anlamsız küllerden kurtardı mı. Zaman onunla iyi geçerken, o güzel duruyor muydu yanında. Ellerinin içine yüzünü hiç aldın mı. Eski insanlarını mı düşünüyordun yoksa onun yanında, hiç dalgınlık yaşamadan gözlerinden kopmadan, ellerini ayırmadan. Öyle kabiliyetlerin var mıydı.  Sadece acıktığın için bir şeyler yerken, karşında sana sevgi ile bakarken ve otururken veya anlamsız bir televizyon programı izlerken neden şu an bana sarılmıyor diye düşündüğün oluyor muydu peki. O sevginin içinde bunu neden düşünüyordun. Neden bu düşüncelerini yok edemiyordun. Oysa az sonra kalkıp yanına gelecek ve seni kollarıyla bir ahtapot gibi saracak. 

    Hiçbir kılıç kuşanmadan, hiçbir yasa çıkarmadan, hiçbir şeye meydan okumadan sadece otururken izle, yürürken izle. Ama içinden bunlar geçmiyor değil mi. Anlamsız bir şekilde neden çatladığını düşündüğün dar kaldırımlar da yer yüzünün cehennemi olabiliyor bir anda. Onlar kendilerini hiç bozmadan zamanla olaylarını atlatıp yeni hayatlarına sürüklenecekler, sonra hiç değişmemiş gibi bana görünecekler. Ben  ise belki de avını evinde bekleyen bir erkek aslan kibiri ile bu sonsuz döngüde bekleyeceğim. Hiçbir şey, hatta kendimin değiştiğini bile kabullenmeden bekleyeceğim. İşte bu kibirli ben, ne kadar saçma. Anlamsız. Niteliksiz. Hedefsiz. Zamanın tik taklarının içimden geçtiğini anladığım bir gece vakti, her şey, elimden bir anda düşen ve yerde tuz gibi olan bardağa baktığımda, karşıma çıktığını anladığım o kibirli ben ile hiçbir zaman doğru düzgün konuşamayacağım ve yaşayamayacağım.

r.serhat kaya

20- derimin altındakiler

-derimin içine hapsedilmiş gibi hissediyordum. Sanki bir kaç soruyla, bir kaç hesaplaşmayla o beni saran derimi üzerimden atacak ve başka biri olarak yaşamaya devam edecektim. Ama hayallerin bir o kadar da derimin içinde barındırdığım düşüncelerimden ibaret olduğunu ve bir isteğin elde edilince hiç bir çekici tarafı kalmayacağını da biliyordum. Sadece ‘’Bu düşünceden de kurtulacağım.’’ düşüncesiyle girilen her yol, bizi cezbeden her istek, kişiye farklı mekanların gölgesinde yürümesini sağlıyordu. Yoksa gerçeklerin hiç ama hiç bir değeri yoktu. Önemli olan bir şeyleri üzerinden atıp kurtulmaktı. Bir şeyleri derinden attığın ter gibi, beyninden attığın her düşünce seni sadece bir süre rahatlatıyordu. Asıl içsel yıkılış ve diriliş kaynaklarının zaman ve mekan değişiminden olduğu es geçilemez bir gerçekti. Ve biz bunların bilincine varmak için zaman ve mekanın tükenmesi gerektiğini bilmiyorduk. -

Erkan Oğur, Bir Sevda Şarkısı'nı seslendiriyor. Dünya diyorum bazı bağlamaların, bazı sanatçıların enstrümanlarının perdeleri ve nefesi arasında. Sokaklar o şarkının durağanlığı içerisinde. Aklımdan bir markete giriyorum, en düzenli raf hangisiyse oradaki ürünleri alıp başka yerlere koyuyorum. Görevliler sinirli gözlerle bana bakıyor. Ben utanmıyorum. Artık nereye gittiğimi bilmiyorum, nerede durduğumu. Ne düşündüğümü, ne yemem gerektiğini. Bundan sonra ne olacağımı bilmiyorum. Neler kaçırdığımı, dokununca neler hissettiğimi  bilmiyorum. Güzel bir sahne: yağmur altındaki kurban. Sadece önüne bakıyor. Ve sadece yatağını özlüyor. O, akşama kadar kendisi için hiçbir şey yapmadıktan sonra, içine girip soğukluğunu hissettiği yatağı. Köy evindeki o ağır yorganını ve sert yastığını özlüyor. Oysa sırtını dünyaya dönmüş uzaklaşıyordun. Birden yabancılaştın.  Birden sohbet bitti. Kahkaha eksildi. Muhabbetini özlediğin,  yanında var olduğunu, yaşam için bir şeylere dokunduğun insanlar veya duygulardan uzaklaştığını gördün. Filmlerde olduğu gibi abartılı, dramatik ve tesadüfiliğin asla kucaklanamayacağını öğrendiğin an. Camlar buz tanecikleri gibi yerde. Kan izleri avucunda. Her zaman birileri ilk o zevk alarak yediğin elmanın içine zehir koyar, derin bir uykuya dalarsın, birileri seni uyandırmak için öper ve sonunda bazı anları, o zehirli elmayla bütün olduğun anları, unutursun. Belki deliydi, ama onun deliliğini anlayabiliyordun. Ona katlanabiliyordun, belki sadece ona taviz verme hakkın vardı. Olmak istediğin yerlerden uzaklaşmıştın. Belki de sadece öldüğünde olmak istediğin yere gideceksin. Kim bilir. Birilerini özlüyorsun sana dokunmayan birilerini hayalinde olan ama yanında olmayan birilerini, belki hiç tanışmadın, belki biraz tanıdın ve kaçtın. Anlatamadın. Sahi gerçek anlamda kendini anlattın mı birilerine. Gerçek anlamda içindeki kötüyü dökebildin mi veya içindeki o saf kırılgan iyiyi.  Ama bunlar önemli değil, zaman geçiyor. Aynı Erkan Oğur’un eserleri gibi yumuşak, soyut, bazen bir bölgesin hiç çıkamadığın, bazen derinin altındaki sen. Sen diyorum, kim bilmiyorum. Bir kadınla tanıştım o kadar güzel gülüyordu ki, beraber saçmaladık.Tanımak için uğraşmadım belki de. Çünküsü yok, geçmişte de alışamamıştım. Ellerimi hiç sevmiyorum diyor, hırslanınca tırnaklarını kollarına saplıyor. Hiç beğenmiyorum kendimi diyor, hiç beğenmiyorum. Sağ ol diyor, katlanabildiğin için, diyor, sağ ol. Beni güldürüyorsun diyorum, beni içten güldürüyorsun, yoksa nasıl katlanır insan insana. O zaman daha dikkatli bakıyorum bazen ona. Bazen kendimi görüyorum. Bazen yalnızca onu. Ne fark eder ki diyorum, ben de bazen onun gibi kendime katlanamıyorum. Ben diyorum ucu belli olmayan bir çöl. Ben diyorum ucu belli olmayan gök.  Paçalarımdan çıkıp asfalta karışmak için yere bakıyorum. Hızlı hızlı yürüyorum, istemeden zamana ayak uyduruyorum. Sağa sola bakmadan geçiyorum. Kendime bile bazen inanamıyorum. O zaman diyorum yanımda ne varsa daha çok sevmeliyim. Daha çok yanımda olmalı. Daha çok ilgilenmeliyim. Geçmiş umurumda değil. O heyecan umurumda değil. O kuru gürültü. Yanımdakiler hala yanımda, yanımda olanlar değişiyor. Bazı şeyler tek başına yapılması gerekiyor. Yoksa hayat denilen şeyin değiştiği dışarıdan fark edilmez. İçinin içine, tek başına, kendi iradenle girilmeli.  tek başına olmazsa içinin içine işlemiyor. Gülemiyorsam hiçbir şey fark etmiyor. Bıkmadın mı hala? Diyor. O kadar çok bıkılmış ki içinden geçenleri yaptığı ve söylediği için. Bıkmadım diyorum. Bıkamam. Çünkü olması gereken bu. Bir ölçü birimi olmamalı diye düşünüyorum. Olursa küstahlık olur. Olursa bencillik olur. Olursa karşındaki insan, insan değil sadece dilini bildiğin bir şey olur. Gözünün önüne gelen, sesini duyduğun ama sana dokunamayan bir şey.  Sizin o uğraştığınız berbat işlerin içine tüküreyim, o bomboş gevezeliğinizin. Bu boşluğu düşündükçe boğazım iltihaplanıyor, gözlerim puslanıyor. Zavallı zavallı işlerinize, onaylamadığım gibi, dayanamıyorum da. Hayatımın bir Katolik mezarlığı kadar sessiz olmasını istiyorum. Ama kuru bir şekilde bağırıyorlar, heyecanlılar, sakin olamıyorlar. Gerçeklik gibi hareket etmeseler bile, kalmaya çalışmıyorlar.

r.serhat kaya

Sokak lambası

Akşam karanlığında 

Yüzüne doğru acelesi varmış gibi

Sarılmak istiyormuş gibi

gelen kar taneleri...

Herşeyin suçlusu karmış gibi

Yumuyorsun gözleri 

Herşeye inat !

Merak edip geleceği

Kaldırıyorsun kafanı 

Bir sokak lambasına

Takılıyor gözlerin 

Özeniyorsun duruşuna, gücüne, sadeliğine

En çok da yanmasına,

Bir hedefi olmasına 

Bir anlığına 

bir sokak lambası oluyorsun.

Gözlerini kapatıp açtığında 

Onun yerinden bakıyorsun.

Bu sakinlik bile sana yeter...

Oysa az önce

sana doğru gelen kar taneleri 

Ondan kaçıyormuş meğer.